We zitten in een of andere Stube op een of ander plein midden in Keulen.
Wij peuzelen een schnitzel en keuvelen wat.

Even verderop gaan een man en zijn overduidelijke dochter zitten. Hij pakt een mobiel uit 1982 en belt daarmee naar het heimland. "Ja, ik heb dus 3 mutsen gekocht. Voor maar 1 euro!!," zegt hij trots.
"En ik een vest, een trui..oh nee twee vesten!!" riedelt de overduidelijke dochter er achteraan.
"Ehm ja, hoe heet die winkel, volgens mij hebben we die bij ons niet."
De dochter zit met haar rug naar me toen dus ik kan haar gezichtsuitdrukking niet zien als hij zegt "Ik kijk even op het zakje.....ja...Haa En Em."

In een wanhopige poging niet meer mee te hoeven luisteren met het gesprek van vader & dochter, gaan wij verder met ons eigen gekeuvel.
We hebben het over het concert van die avond en waarom het helemaal niet doorslaan is om daarvoor helemaal naar Duitsland te rijden.

Even later heeft de man zijn telefoon neergelegd. Zijn dochter schijnt verder ook niet veel tekst te hebben, want al snel lijken ze nu ons gesprek te volgen.
Geintresseerd leunt de man naar voren.
Dan spreekt hij de legendarische woorden.
"Gaan jullie ook naar Shakira?"

Harder had je een Ben Folds fan niet kunnen raken.