Gisteren was ik ineens in de jaren 50. Echt leuk!

Eigenlijk waren we op De Parade en stonden we bij te komen van iets waar we een beetje lang op gewacht hadden en waarvan we dachten dat het leuk zou worden maar dat eigenlijk goon humor met stomme grapjes en een blote piemel bleek te zijn. (ik wil niet meteen de 'clou' verklappen dus als u door deze beschrijving nwsgierig wordt, zegt dat a) iets over uw soort humor en b) mag u zelf gaan uitzoeken welke voorstelling het betreft) Echt helemaal niet geestig enzo. We mopperden wat en namen nog maar een rose om het leed te verzachten.

Maar toen gebeurde het. Vanuit de verte waaide het ons tegemoet. Pompompompompompompom.
"Volgens mij hoor ik een contrabas," zei B. "Eropaf!" riep ik.
We liepen een tent binnen en we zagen dit.



We waren in een ander tijdperk! Ineens, zomaar. En in Amerika! Midden in Amsterdam.
Het klonk heel erg fijn. Dus we moesten nodig een danspasje maken. En meedoen als achtergrondkoor. En meer rose. Er waren mensen die heel goed konden swingen. Nog beter dan wij. Ik kon het niet zo goed, want ik was op flipflops. We wilden ook meteen op rock 'n roll-les. En een petticoat en strikken in onze haren. En nog meer rose. En nog maar eens tegen elkaar zeggen hoe leuk het eigenlijk wel is; rock'n roll.


En toen moesten we ineens naar huis.
Want rose en een contrabas...dat gaat nooit lang goed.
Dus.