Mijn weblog

ballen

Claire
19/06/2003 | 23:45 uur
in de categorie De wereld volgens

 


Ik lig in m'n bikini in de tuin. Buiten de gebruikelijke tuingeluiden heerst er verder een serene rust. Voor zover dat kan als je naast een basisschool woont. Maar het is woensdagmiddag dus de kinderen zijn elders aan het spelen. Denk ik.

"Mevrouw! Mevrououhouw!! hee mevrouw!" Boven de schutting van de buren verschijnt een zwart kuifje met daaronder een vragend jongenshoofd. Hij is een jaar of negen en zijn bal ligt in de tuin van de buren. Nou ja, zijn bal...als ik goed kijk zie ik tussen het schouderhoge onkruid in de buurtuin wel 3 ballen liggen. "Mevrouw, mogen wij onze bal terug?" Van mij mogen ze, maar het is mijn tuin niet. En de buren zijn niet thuis. Dus ik kan em niet helpen. En dat zeg ik dan ook.
De buren zijn bijna nooit thuis, eigenlijk. Vandaar waarschijnlijk ook al dat onkruid. En daarom snap zijn vraag ook wel, want het hek dat mijn tuin van dat van de buren scheidt komt tot iets boven mijn middel en al dat onkruid beneemt het zicht op de afscheiding. Als je niet beter weet, lijkt net of ik een stuk tuin doelbewust heb genegeerd.
Het kuifje verdwijnt teleurgesteld uit beeld. Ik haal m'n schouders op, sluit m'n ogen en zink weer weg m'n eigen gedachten.

Maar niet voor lang natuurlijk. De ballenjongen is niet alleen, blijkt even later. Of hij heeft versterking gehaald. "hee!" Een paar grote ondeugende ogen en een bos bruine krullen komen ditmaal boven de buurschutting uit. "hee! hoort dit tuin bij jou?" vraagt het jochie van wie de ogen zijn en wijst op de groene oase naast me. "Nee, dat hoort bij de buren, maar die zijn dus niet thuis." leg ik nog maar es uit. Dit ventje wil duidelijk nog grager dan zijn vriendje weer ballen, want hij is een stuk doortastender. "Onze voetballen zijn daar, pak jij die even," sommeert hij met inmiddels al een been over de rand van de schutting.
Maar ik ben in bikini en dus in het geheel niet van plan om in die outfit over een middelhoog hek te gaan klimmen in het bijzijn van een stel negenjarigen. Bovendien weet ik in diezelfde tuin ook nog een mooi blauw kussensloop te liggen dat drie weken gelden van mijn lijn is gewaaid en toen vond ik het ook niet niet de moeite om onhandige capriolen op het buurhek uit te gaan halen. Mooi niet dat ik nu ineens mijn waardigheid op de proef ga stellen voor een paar voetballen. Ik bedoel maar: ik werd vroeger niet voor niks als laatste gekozen met gym.

Er volgt wat overleg met de achterban in het steegje. "Dan klim ik er wel gewoon overheen, dat kan ik ook wel," besluiten de ondeugende ogen, daarbij soort van mijn kant op kijkend voor toestemming. "Je moet het zelf weten. maar ik haal je niet uit die tuin," zeg ik daarom maar voor mijn eigen zekerheid. De ondeugende ogen zwaaien ook het andere been over de schutting en maken aanstalten in de tuin te springen. Vind ik behoorlijk lef hebben. De schutting is best hoog. Zeker 2 meter en als je 9 bent moet de tuin beneden best wel ver weg lijken. Dus ik hou al bijna m'n adem in, terwijl ik veins meer interesse te hebben in mijn boek dan in de sensatie die in de aanpalende groenstrook staat te gebeuren.
"Youssef!" klinkt het ineens hard en schel door het steegje. Ondeugende ogen kukelt alsnog bijna de buurtuin in van schrik en ik hoor de achterban zich snel uit de voeten maken. "Kom van die schutting af! We hebben nu drie keer aangebeld. Die mensen zijn er niet! je bent je bal kwijt!" De rest versta ik niet want de strenge stem gaat verder in het arabisch.

De ondeugende ogen en de bruine krullen krijgen vervolgens een behoorlijke verbale uitbrander (waarschijnlijk iets over normen en waarden en niet in andersmans tuinen) en even later hoor ik het mannetje zuchtend wegsloffen. Ik wil me al weer op m'n boek richten als ik nog wat gedoe bij de schutting hoor. Ik kijk op en zie het hoofd van een beringbaarde meneer met een mutsje de tuin inkijken. Waarschijnlijk het laatste wat de meneer achter de schutting verwacht had was mij in bikini. Het duurt dan ook even voordat ie mij in de gaten krijgt. Zelden iemand zo geschrokken zien kijken. Nou zeg, zo erg is het nou ook weer niet om mij in bikini...denk ik nog. Ik hoor em snel weglopen in het steegje. En even later gaat de voordeurbel.

De ringbaardmeneer put zich uit in excuses. Niet alleen voor zijn ballende leerlingen maar vooral voor zijn eigen nieuwsgierigheid. Dat als ie had geweten dat ik daar lag dat ie dan..enzovoorts. Ik moet een beetje lachen en vertel de meneer dat als ik de buren nog es tref, ik hen zal vragen de ballen bij mij in de tuin te leggen. En dat ik ze dan wel terug kom geven als de school weer begint. Nog steeds excuses prevelend maar zichtbaar opgelucht, vertrekt meneer Ringbaard.

Eind goed al goed dus. Ik was gisterenavond niet thuis en vandaag eigenlijk ook de hele dag niet dus geen idee of de buren thuis zijn geweest. Maakt ook niet uit, die ballen liggen daar verder veilig voor grijpgrage handjes en de kuifjes en de krullen moeten zich maar even zonder bal vermaken. Maak me alleen nog een beetje zorgen om meneer ringbaard. Want die komt niet zomaar meer over de schrik heen, laat staan ooit nog over een schutting.

Reacties op ballen

Ruben 21/06/2003 | 14:54 uur
Miss Claver, het gegeven dat op dit leuke stukje zo weinig reacties volgen is voor mij het bewijs dat dit een van de meest ondergewaardeerde en onderbelichte weblogs van Nederland is. Ik kwam hier een paar dagen geleden voor het eerst en was direct verkocht. Het is niet mijn gewoonte zomaar complimenten uit te delen, maar toch: ga zo door.
 
Paola 21/06/2003 | 16:18 uur
Gewéldig stukje Claver!!!
 
iver 22/06/2003 | 10:04 uur
wat heb ik gelachen om dit stukje...ge maok ut mee ee daor in oe tuin.
groetjes uit brabant.
 
Janske 23/06/2003 | 23:18 uur
Errug leuk om te lezen... by the way: u heeft mail. ben namelijk ook errug benieuwd wie u dan is....
 
bliss 14/06/2005 | 15:00 uur
geniaal stukje! ben blij dat mijn vader niet thuis was als ik over schuttingen klom, over daken liep en dakgoten onveilig maakte...
 
Plaats jouw reactie