WAARSCHUWING VOOR DE LEZER: Het volgende postje bevat generalisaties, algemenigheden en over1kamscheerderijen. Als u daar niet tegen kan, dan slaat u het maar over. Danku.


Met maar liefst zes andere meisjes ging ik gisteren naar Love, Actually. Voor wie de afgelopen paar weken in een kast heeft gezeten en niets van genoemde film weet; Love, Actually is een kerstfilm, maar meer nog: Een Romantische Komedie (aka romcom). Of; zoals de man van middelbare leeftijd die met zijn eega achter ons zat, verzuchtte: "Oh jee. er zitten alleen maar vrouwen in de zaal. Het het is toch geen vrouwenfilm he? nee toch? oh nee. Wat?! duurt ie 2 uur??. Zucht."

Ja. Zucht ja.
Want dat is wat wij vrouwen krijgen van romcoms. Wij gaan zuchten. Daar kunnen wij echt helemaal niets aan doen. In het geval van Love, Actually kwam dat ook door het effect dat de verschijning van enkele hoofdrolspelers op mijn gezelschap heeft, maar voor alle romcoms in het algemeen geldt een zuchtalert.
Mannen hebben die neiging blijkbaar niet. De neiging om eens lekker voor je uit te willen zuchten. Ik ken tenminste geen enkele man die uit zichzelf en vrije wil naar een romcom kijkt.

Over waarom vrouwen moeten zuchten van romcoms zijn de meningen verdeeld. Ikzelf heb daar zo mijn theorie over bedacht. Zo'n romcom is en blijft natuurlijk een fictief verhaal, dat weten we zelf ook wel. En we weten ook heus wel dat we niet allemaal Meg Ryan, Julia Roberts, Andie Mc Dowell of hoe heten die tiepes allemaal ook alweer, zijn. Zo stom zijn we heus niet. Dat we dat denken. Het gaat om het verhaal op zich.
Want die is bij romcoms altijd hetzelfde. Boy meets girl, girl meets boy, ze vinden elkaar leuk maar er komt iets tussen. Er is een situatie. Op driekwart van de film beseft een van hen dat het zo niet langer kan en biecht, het liefst na een kansloze achtervolging of een reeks wanhopige misverstanden (comedy!), alles op. Ze vallen elkaar in de armen, kijken elkaar diep in de ogen, mompelen nog wat onbelangrijke dingen en een lange zoen volgt (romantic!). Einde.

Romcoms spiegelen ons dus eigenlijk voor dat het allemaal heus wel goed komt met de liefde. En wij willen dat graag geloven natuurlijk. De twee hoofdrolspelers zijn meant to be en aan het eind krijgen ze elkaar. Hoe dan ook. Dat is een geruststellend idee. En vrouwen denken bij het zien van zo'n film: "Ach ja. zo moet het dus eigenlijk zijn. Zo zou het bij mij ook best eens kunnen gaan." Wij zuchten dus omdat we even denken dat het ook anders kan, in de liefde.

Mannen hebben dat blijkbaar helemaal niet. Die zien dat niet. Die kunnen zich goon niet identificeren met de hoofdpersonen. Of ze houden vast aan het idee dat liefde een zootje is en dat een film daar echt niks aan kan veranderen. Ofzo. Tenminste, ik denk dat dat de reden is dat ze nooit naar een romcom willen. Wat eigenlijk nog behoorlijk stom is van ze, als je het sec bekijkt.
Want behalve de neiging om eens een paar keer diep te zuchten krijg ik ook nog wat anders van romcoms. Zien eten is doen eten. Na het kijken van een romcom heb ik altijd zin om te zoenen.