Sommige mensen zullen het natuurlijk nooit begrijpen.
Dat geeft ook niet. Ik begrijp hen gelukkig wel. Een beetje dan.

Want als ik zelf gewend zou zijn om jarenlang aan het eind van elke maand min of meer t zelfde bedrag op mijn rekening gestort te krijgen, omdat ik elke maandag tot en met vrijdag van diezelfde maand naar een gebouw ben gegaan om daar dezelfde soort taken uit te voeren, dan zou ik er waarschijnlijk ook best wel zenuwachtig van worden; niet weten of je volgende week, maand, jaar wel een baan en dus inkomen hebt.
Er moet tenslotte brood op de plank, hypotheek betaald, een auto gereden, op vakantie en t liefst een paar keer per jaar een weekendje weg gegaan worden. Om nog maar te zwijgen van pensioenvoorzieningen.
Dat klopt.

Maar zo ziet mijn leven er dus niet uit. Of eigenlijk; zo ziet mijn leven er wel uit. Ik heb brood op de plank, betaal netjes elke maand hypotheek, rij een auto en heb geld over om uitjes en vakanties te ondernemen.
Alleen ga ik niet al jarenlang naar t zelfde gebouw om dezelfde klusjes uit te voeren. Ik ben juist gewend om ongeveer om de drie, vier, vijf maanden een ander gebouw of lokatie te betreden. Met nieuwe gezichten, nieuwe taakjes, nieuwe deadlines, nieuwe arbeidsvoorwaarden en meestal ook een nieuw bedrag dat aan t eind van een maand op mn rekening gestort wordt. Vaak weet ik niet of er na die paar maanden weer een nieuw lokatie waar gewerkt kan worden beschikbaar is.
Ik heb daar dus totaal geen probleem mee. Ik vind dat zelfs wel fijn. Afwisseling en prikkels.

Nou is het natuurlijk ook weer niet zo dat ik er bewust voor gekozen heb om niet te weten of ik volgende maand uit eten kan of alleen maar op boterhammen met pindakaas leef (haha!), maar t hoort nou eenmaal bij 'the bizznizz'. Een gemiddeld programma loopt zo'n 7 of 8 afleveringen en is goed voor een maand of 4 werk. Daarna weten alleen de tv-goden en een verdwaalde netmanager of het programma ook voor een tweede seizoen te zien zal zijn. Daarbij zit tussen de productie (en uitzending)van seizoen 1 en 2 meestal ook nog weer een paar maanden, dus de kans dat je jaren achtereen aan een en t zelfde programma werkt, is zeer klein. Producenten en omroepen kunnen je natuurlijk niet zomaar doorbetalen om niks te doen in die productievrije periode, dus vaste contracten zijn minder dan schaars.

Toen ik net met dit werk begon, al meer dan een decennium geleden, pakte daarom ik alle klusjes aan die voorbij kwamen. Het maakte mij niet uit om wat voor soort programma het ging en wat precies mijn functie in het geheel was. Ervaring op alle vlakken was mooi meegenomen, zo redeneerde ik, en je wist maar nooit of de string of work ineens tot een halt zou komen.
Mijn strategie werkte; op elk baantje volgde wel weer een ander werkje. Ik leerde veel nieuwe dingen, zag plaatsen waar ik uit mezelf nooit aan gedacht had erheen te gaan en ontmoette mensen die ik anders nooit ontmoet zou hebben.

Maar op een grijze, regenachtige dag realiseerde ik me plotseling dat ik al zo'n 7 jaar niet fatsoenlijk op vakantie was geweest. Terwijl vakantie natuurlijk best wel heel belangrijk is. Dus toen het eind van een klusje in zicht kwam, deed ik niet mijn best om iets aansluitends te vinden, maar boekte ik een reis. Vier weken naar amerika zonder dat ik wist of er daarna wel weer een nieuw baantje in het verschiet lag. Living on the edge!
En ik had me niet voor niks geen zorgen gemaakt. Want op de laatste dag van de vakantie, net toen ik de zwanen in Central Park aan t voeren was, belde er iemand met een leuk taakje. De week erop zat ik alweer aan een bureau centjes te verdienen.
Ik besloot dat als het zo makkelijk was, ik best wel elk jaar op vakantie kon gaan.