Terwijl de rest van de (log)wereld zich druk maakt over of Murat nou wel of niet door zijn vrienden een held mag worden genoemd, raak ik geirriteerd door iets heel anders. Soms (herstel: vaak) kan ik me namelijk enorm ergeren aan relatief kleine dingen. Van die dingen die voor een ander nauwelijks noemenswaardig zijn maar door mij minstesn 3 maal per dag moeten worden aangekaart. Van die zaken waarvan de wereld echt niet stopt met draaien, maar die op planet claver voorpaginanieuws zijn. Van die figuren waar niemand echt last van heeft, maar waarover ik eigenlijk niet kan stoppen met klagen. Omdat ze vervelend zijn. Omdat ze me in de weg zitten. Omdat ze me ergeren. Omdat ik ze verdomme ram-irrintant vind, ja! Van die dingen dus.

Zo is er vandaag het issue van Het Verdwenen Boekje.
Ik ben altijd erg op teksten. Als ik een nieuw plaatje heb, moet ik altijd even meelezen in het tekstboekje. Dus ook zo bij het nwe schijfje dat u rechts van hier kunt bewonderen als Plaatje van De Week. Plan was om dat vanmorgen eens even leuk te bestuderen tjdens De Dagelijkse Reis Naar De Werkplaats. Maar het boekje zat niet in het hoesje. Raar. Of op z'n minst opvallend te noemen. Want waar is het dan wel? Het boekje is behoorlijk knalgeel dus het moest toch niet zo moelijk zijn om ergens te zien liggen, vond ik. Wrong! Ik ging vervolgens zo op in de daaropvolgende zoektocht dat ik een half uur te laat op De Werkplaats aankwam.

Na gedane arbeid thuisgekomen ging de speurtocht door. Maar hoe ik ook keek op alle voordehandliggende plekken en zelfs op plaatsen waar je eigenlijk niet eens wil dat een tekstboekje ligt (wasbakje in de wc enzo): nergens zag ik een knalgeel vierkantje opduiken.
weg! kwijt! gone! Niet terug te vinden. En dan bedoel ik ook echt: niet te vinden. Omdat ik in een tussenfasehuis woon, is het hier niet echt heel erg vol. Dus 't is niet dat ik onder stapels kranten, tijdschriften en andere papiermeuk moet zoeken. Welneen. En ik heb afgelopen zondag ook nog mega-opruimactie gehouden. En daarna heb ik 't boekje nog gehad.
Voor de zekerheid heb ik zowel oudpapierbak (hebik! zo opgeruimd ben ik nou!) en vuilnisbak omgekeerd. Maar nada. Stinkende nada. Dat wel.

En aldus loop ik me al een dag op te winden over het feit dat ik dus dat boekje kwijt ben. Want het kan goon niet weg zijn. Ik ben er het pand niet mee uitgeweest. Dus ik kan er dan ook maar niet over uit dat het niet goon op de tafel ligt. Of op de stereo. Of de keuken, het nachtkastje, de cdkast, of welke zichtbare plaats dan ook in mijn huis for that matter. Ik word er niet goed van, maar moet dat boekje terugvinden! Is van de hoogste prioriteit ineens. En je vraagt je af waarom. Het leven gaat wel door zonder dat boekje. Er vergaan geen schepen, er vallen geen doden, niemand wordt er minder van en het heeft geen enkele invloed ophet verloop van de rest van mijn lven (voor zover ik kan overzien).

Toch moet iedereen die ik spreek op de hoogte worden gesteld van deze enorme tragedie die planet claver teistert. (En daarna niet met stupide idee-en aankomen over waar het kan liggen, want jadaarhebikalgekekenja!). Hoe kan dat toch? Is het een gebrek aan echt kwaliteitsdrama in mijn leven? Ben ik stiekem zo tevreden dat ik goon dingen zoek (in dit geval dus een geel cdboekje) om over te klagen? Of is het juist het negeren van De Echte Grote Problemen Des Levens (baan, huis, liefde bladiebla) en foucs ik me daarom maar op irritante futiliteiten en triviale ergernisjes?
Wie het weet mag het zeggen, wie het weet is aan de beurt. En meldt dan ook meteen even waar dat fukkin's cdboekje is.