Het is natuuurlijk voor niemand echt leuk om te moeten werken wanneer het lijkt of de rest van de wereld wel een vrije dag heeft en het buiten voor het eerst na een lange, kille winter lekker zonnig is en je misshcien lzefs wel zonder jas naar buiten had gekund.
Dus dan word je best een klein beetje gelukkig als iemand op het zalige idee komt om de lunch te verzorgen en vervolgens met dit aan komt.



Een kinderhand is gauw gevuld en algeheel gejuich alsof we het eerste beste kleuterfeestje waren, steeg op in ons kantoor toen de zakken met de grote gouden M werden binnengebracht. Met smaak hapten wij in burger, mckroket en mcchicken. Tevreden slurpten wij onze cola's. En werkten vervolgens gestaag door. Zo werd Pasen toch nog best aardig. Dacht ik.

Maar niets bleek minder waar.
Eerst dacht ik dat het kwam doordat ik tegenover het buro met de inmiddels een stuk minder aantrekkelijke overblijfselen van de eerder zo smakelijke lunch zat. Ik werd namelijk een beetje misselijk.
Maar toen een collega een al koude burger wilde verorberen, verzocht ik haar dat toch even ergens buiten mijn blik- en reukveld te doen.
Een half uurtje later vertrok ik voor de zekerheid maar naar huis.

Om daar vervolgens met veel spijt te besluiten niet naar het voor die avond geplande uitje in rood pluche te gaan (Vendetta van De Ploeg en ja ik weet al wat ik gemist heb, dus laat maar in de comments). Damn, in jaren niet zo beroerd gevoeld. Want zlefs toen de burgers, bijan tot mijn opluchtging, in omgekeerde volgorde de revu waren gepasseerd (excusee voor het gore verhaal) leek ik niet op te knappen.
Integendeel. Rillen, spierpijn, koppijn, koorts.
Nouja zeg. Een soort griep-iets dus.

Na bijna een hele dag slapen, kopjes slappe thee, 2 paracetamol (500mg) en wat voorzichtige crackers ben ik er wel redelijk bovenop.
En kan ik maar 1 conclusie trekken.
Ik werk nooit meer met Pasen.
God straft onmiddellijk.