Vroeger, ergens in de jaren tachtig, had je een fijne middagserie die Out Of This World heette (de leadermuziek was Swinging on a Star, misshcien dat er dan een eventuele bel bij u gaat rinkelen). De hoofdpersoon was Evie, een meisje van een jaar of twaalf. En Evie was bijzonder. Anders hoefde er ook geen serie over haar gemaakt te worden. Uiteraard

Evie's vader was een alien en sprak tot haar via een fluoriserend groen ding als Evie in de problemen was geraakt. En Evie raakte vaak in de problemen. Anders hoefde er ook geen serie over haar gemaakt te worden. Uiteraard.

Dat haar vader alien was, bracht voor evie nog meer handigeheidjes met zich mee. Ze kon namelijk ook de tijd stil zetten. Ze hoefde daarvoor alleen haar twee wijsvingers tegen elkaar aan te houden en floep! Alles stond stil. Een soort van ti-ta-tovenaar maar dan iets moderner.

Ik denk nog vaak aan deze zeer triviale serie uit de jaren tachtig. Want ik zou ook zo graag eens Evie zijn. Of in ieder geval haar magische wijsvingers hebben. Dan zou ik morgenochtend om 05.15 uur niet alleen mijn wekker maar gewoon de hele tijd even stil zetten. En me dan nog es lekker omdraaien. En nog es. Net zo lang totdat ik uitgeslapen was. Zodat ik me om half acht frisch & fruitig bij mijn collega's in Limburg kon vervoegen.

Maar ik ben Evie niet. En ik heb gewone wijsvingers. Die nu op dit moment over mijn toetsenbord razen terwijl ze al lang en breed in bed hadden moeten liggen.

Ik wens u en mezelf een goede nachtrust! Weltruschten dusch!