De tram staat ineens stil in de Raadhuisstraat. "Damosenheron," klinkt het door de luidsprekertjes. "Tsietur naar uit dat desuh trem een klein mankementje hep. Dat is dus niet groot. We weton niet psies wat er loos is dus ook niet hoe lang t ken duron maar natuurluk hopon we het so snel mogonlijk voor u op te losson."
Her en der wordt wat gezucht. Het is tenslotte soort van avondspits en al die mensen willen ook een keer naar huis. Maar ik maak me niet druk, want ik heb geen haast en ben daarbij ook ernstig verdiept in mijn tijdschrift.

Zo verdiept dat ik het niet eens merk als de tram weer begint te rijden. Pas als de stem van de conducteur weer door de tram klinkt, kijk ik op. We rijden net de zonegrens bij de Admiraal de Ruyter voorbij. Zeker 5 haltes van het mankement-moment verwijderd.
"U hep het misschien gemist maar daarnet sei ik dat we een klein mankementje haddon. Voor degenon die sich afvroegon hoe het daar mee staat; het is opgelost hoor. Dan weet u dat."

Ik ben de enige die hardop moet lachen.