Ik heb een hekel aan Jan Rot. Zo. Dat is er vast uit. Ik weet niet of u bekend bent met deze door zelfbenoemde godgestrafte rocker in Holland, maar ik ben me in de loop der jaren enorm aan hem gaan ergeren.

Ik kende Jan Rot in eerste instantie vooral van zijn stukjes in de Nieuwe Revu. Die waren vroeger best leesbaar. Gingen vooral over het uitgaansleven in Amsterdam en dat sprak wel tot mijn provinciale verbeelding toendertijd. Ik zag hem voor het eerst in levende lijve op De Parade in U. Een soort mini-musical met twee soapsterren. Voor dat moment best vermakelijk.

Maar Jan Rot vind dat ie nog meer kan dan stukjes schrijven en geestigbedoelde dialogen met soapies uitspelen. Jan Rot vindt namelijk vooral dat ie zanger en muzikant is. Een gouden stemgeluid en briljante melodieen zou hij voortbrengen. Ik vind van niet. Zijn zangkwaliteiten zijn het beste te vergelijken met die van een verkouden Chris Isaac die gewurgd wordt. Om over de teksten van zijn liederen maar te zwijgen. Omdat mijn ergenis na het lezen van zijn laatste stukje tot een hoogtepunt gestegen was, heb ik me voor de gelegenheid maar eens vervoegd op zijn webzijde. Alwaar mijn vermoeden bevestigd werd. (Een kleine willekeurige selectie, scroll gerust door)

...O kus mij, omarm mij. Ik ben al wel geen
achttien meer, maar ook nog lang niet oud.
Ik ben geen vlotte vlinder, maar ook niet
getrouwd. O kus mij, omarm mij.
Kies voor mij....

...Ik zoek geen wraak
Want hoe mijn hart ook breekt
Eeuwig verloren lief, eeuwig verloren lief
Ik zoek geen wraak, ik zoek geen wraak
Hoe je ook straalt op diamantenjacht
Nu hij betaalt, vergaat je toverkracht
Net wat ik dacht...

....Maar moeder, ik ben niet gelukkig. Moeder, ik
ben haast nooit meer blij. O, ik doe wel net
alsof, maar mijn glimlach is te dof. O moeder,
het gaat niet goed met mij....

Dat zelfmedelijden, die poetisch bedoelde zinnen, dat geneuzel.

Getverdemme.

Omdat het hem na jaren ploeteren niet wil lukken in de hitlijsten en hij op een of andere manier maar niet schijnt te begrijpen hoe dat nou mogelijk is (duh) heeft Jan Rot sinds een jaar een ander onderwerp voor zijn stukjes gevonden. Het afzeiken van nederlandse artiesten die een betere opbrengst uit hun muziek halen dan hijzelf. Oftewel vrijwel de gehele nederlandse muziekindustrie wordt op niet misverstane wijze en met dubieuze, zo niet onbegrijpelijke, redenen afgezeken. Hier en daar maakt hij nog wel eens een uitzondering maar dan gaat het meestal om figuren die net zo in de marge zit te rommelen als hijzelf.

Conclusie: Jan Rot is jaloers. Dat kan goon niet anders. In zijn column in de laatste revu van 2001 zei hij zijn leven te beteren en somde vervolgens alle denkbare Nederlandse artiesten, bands en zangers op dusdanig denigrerende manier op (bloemlezing, scroll wederom gerust door; de dijk is geen amsterdams geseik / thomas acda doet geen zak na / blof is helemaal niet suf/ Daniel van skik is geen boerenpummel maar een geschikte pik - nou ja zeg!) dat ik het ergste vrees voor het komend jaar.

Ik heb net een nieuw abbonnement op Nieuwe Revu genomen maar ik heb er eigenlijk een beetje spijt van. Want ik kan niet tegen het verzuurde geleuter van Jan Rot en nam daarom een besluit. Vanaf nu scheur ik de pagina met zijn stukje zonder lezen weg en gooi het rechtstreeks in de jiskefet. Dusch.

claver straft wie gefrustreerde muzikant in Holland wil zijn.